ជំងឺត្រចៀកធ្ងន់និងគថ្លង់ (Hearing-impaired, Deaf-Mutes)
ជាទូទៅនៅក្នុងមជ្ឍដ្ឋានប្រជាជនយើងភាគច្រើនតែងយល់ថាជំងឺគទេដែលបណ្ដាលឲ្យថ្លង់។ជាលក្ខណៈសាមញ្ញគាត់បកស្រាយថាបើអ្នកគអាចស្ដាប់ឮតែនិយាយមិនកើតច្បាស់ជាគាត់បែកទ្រូងស្លាប់ជាមិនខាន។ចំណុចមួយទៀតពួកគាត់យល់ថាមកពីអណ្ដាតជាប់ឬកន្លើតធំ។
ការយល់បែបនេះមិនត្រឹមត្រូវទេ។ផ្ទុយទៅវិញថ្លង់ទេដែលបណ្ដាលឲ្យគ។ពិចារណាមើលទៅឧទាហណ៏យើងមិនដែលឮបរទេសនិយាយភាសាគេម្ដេចឡើយយើងអាចនិយាយត្រាប់តាមគេបាន?ដូចនេះការដែលមិនឮសម្លេងឧទានមិនអាចនិយាយបានទេ។
អត្ថន័យរបស់ពាក្យបរទេស Hard-hearing អាចមានន័យថាត្រចៀកធ្ងន់។ក្រុមនេះគេអាចមានវិធីដើម្បីអាចឲ្យក្មេងអាចស្ដាប់បាននិងអាចរៀនភាសាបាន។ចំណែក Deaf-mutes មានន័យថាស្ដាប់មិនបានទាល់តែសោះ ដូចនេះមិនអាចរៀនភាសាបានទេ។ ។ឯកសារបានឲ្យដឹងថាជាទូទៅអ្នកគថ្លង់មានសូវច្រើនប៉ុន្មានទេ ប្រហែលតិចជាង០,១%នៅក្នុងប្រជាជនទូទៅ។
មូលហេតុដែលកុមារដែលដល់អាយុចេះនិយាយមិនអាចនិយាយបានមានច្រើន៖
- រយៈកាលមុនសម្រាល៖
ដូចជានៅពេលម្ដាយពរផ្ទៃមានទទួលការប្រើថ្នាំចាក់ពពួក Streptomycin,Gentamycin, Kanamycin, Tobramycinតែឯកសារបានសសេររៀបរាប់ ឥទ្ធិពលនៃឱសថទាំងអាចមានលុះត្រាតែម្ដាយមានបញ្ហាក្រលៀនហើយប្រើប្រាស់ថ្នាំនោះរយៈពេលយូរ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺមានកត្តាសេណេទិក ។ម្ដាយមានជំងឺស្អូចក្នុងត្រីមាសទី១នៃពេលមានទម្ងន់។
- រយៈកាលក្រោយសម្រាល
ទារកដែលសម្រាលមិនប្រក្រតីដូចជាប្រើឧបកណ៏កៀបក្បាលឬមួយពេលសម្រាលមានពិន្ទុApgar score(ពិន្ទុវាយតម្លៃសុខភាពទារកពេលសម្រាល)ទាប មានទម្ងន់ស្មើឬទាបជាង១៥០០មីលីក្រាម មានជំងឺលឿង រលាកស្រោមខួរ កើតស្អូចក្នុង ។ល។
ជំងឺនេះគេចែកចេញជា២ប្រភេទ៖
- ប្រភេទទី១ ដែលបង្កដោយជំងឺរបស់ម្ដាយ របស់ទារក ឬរបស់កូនក្មេងដែលមានអត្រាច្រើនជាងប្រភេទទី២។
- ប្រភេទទី២ ជាប្រភេទតំណពូជ តែមិនសូវសម្បូរប៉ុន្មានទេ។ ប្រភេទនេះសោតទៀតគេចែកចេញជា២ប្រភេទទៀតតាមលក្ខណៈហ្សែន(gene)៖
- លក្ខណៈហ្សែនខ្សោយ (autosomal recessive)មានប្រហែល ១លើ៣០០០ករណីយក្នុងបណ្ដាកូនក្មេងនៅប្រទេសជឿនលឿន។កំរិតនៃថ្លង់វាធ្ងន់ជាងប្រភេទខាងក្រោម
- លក្ខណៈហ្សែនខ្លាំង (autosomal dominant)មានប្រហែល១លើ៣ប្រៀបទៅលក្ខណៈ ហ្សែនខ្សោយ
គេសង្កេតឃើញថាគូរស្រករដែលមានឈាមជ័រដូចគ្នា(បងប្អូនជីដូនមួយឬមានជាប់សាច់ឈាម)អាចនឹងមានកូនជួបបញ្ហានៃការស្ដាប់ជាលក្ខណៈហ្សែន (genetic hearing loss)។តែអ្នកដែលមានបញ្ហាការស្ដាប់រៀបការជាមួយអ្នកដែលមានបញ្ហាការស្ដាប់ដែរនោះមិនប្រាកដថានឹងអាចមានកូនមានបញ្ហាដូចឪពុកម្ដាយគេឡើយ ព្រោះគូរស្រករនេះអាចមិនមានបញ្ហាហ្សែនដូចគ្នា។
ជំងឺគថ្លង់នេះមិនមានវិធីព្យាបាលដោយការប្រើឱសថបានទេ គេអាចបំពាក់ឧបករណ៏បង្កើនការស្ដាប់ លទ្ធផលល្អឬមិនសូវជាល្អ។ ពេលខ្លះសូម្បីតែបំពាក់ឧបករណ៏បំពងសម្លេងកំរិតណាក៏មិនអាចទៅរួចដែរ។តែនៅមានមធ្យោបាយដែលអាចព្យបាលដោយការវះកាត់គឺការបណ្ដុះត្រចៀកកណ្ដាល (Cochlear Implant)។ក្នុងដំណាក់កាលមួយហៅថា Prelingual Deafness (ថ្លង់ក្នុងដំណាក់កាលមុនអាយុចេះនិយាយ ពោលគឺចាប់ពីពេលកើតដល់អាយុ៣ឆ្នាំ) ការវះកាត់របៀបនេះអាចទទួលលទ្ធផលល្អ។តែវិធីនេះមិនអាចវះកាត់រាល់ចំពោះអ្នកថ្លង់នោះទេ គេត្រូវជ្រើសរើសបេក្ខជនដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិដែលអាចកែបាន។វិធីព្យបាលបែបនេះមានតម្លៃថ្លៃណាស់ ហើយត្រូវតាមដានថែទាំនិងបង្ហាត់និយាយថែមទៀតទើបអាចទទួលផល។
កុមារគថ្លង់ចាំបាច់ត្រូវទទួលបង្ហាត់នូវភាសាសញ្ញា(sign language)ដើម្បីអាចឲ្យពួកគេអាចមានទំនាក់ទំនងគ្នាបាន ពួកគេក៏អាចរៀននូវមុខវិជ្ជាបានដូចកុមារដ៏ទៃទៀតដែលមិនពិការបានដែរ។ទាំងនេះវាជាការដោះស្រាយបន្ទុកក្នុងគ្រូសារនិងសង្គម។
ពន្យល់ពាក្យ៖ ធ្ងន់ត្រចៀក ស្ដាប់មិនសូវឮពីស្រាលទៅធ្ងន់
ឯកសារយោង៖
- Encyclopedia of Deaf People and Deafness, Gallaudet
- Otolaringología, Michael M. Paparella, Donald A. Shumrick