ផ្ដាសាយជាជម្ងឺដែលបណ្ដាលមកពីវីរុសដូចជា rhinovirus, coronavirus, parainfluenza virus ។ល។ រោគសញ្ញាមានក្ដៅខ្លួន ឈឺក្បាល ឈឺសាច់ដុំ តឹងច្រមុះ ហៀរសំបោរ។ ជម្ងឺនេះអាចជាសះស្បើយដោយខ្លួនឯងក្នុងរយៈពេល ៥ ទៅ ១០ថ្ងៃ ឬ រហូតដល់ ១៥ថ្ងៃ។ តែវាអាចបង្កផលវិបាកផ្សេងទៀតដែរប្រសិនបើវាមិនជាសះស្បើយក្នុងរយៈដំបូង។
ចំណែកអាល់លែកហ្ស៊ីវិញបង្កដោយអាលែកហ្សែន(allergens)មានធូលី លំអងផ្កា រោមសត្វ សត្វកន្លាត ផ្សិត ។ល។ រោគសញ្ញាមាន តឹងច្រមុះ រមាស់ច្រមុះ ហៀរសំបោរថ្លា និងកណ្ដាស់ច្រើន។ រោគនេះមិនមានឪសថព្យបាលឲ្យជាសះស្បើយទេ ។
ចំណាំ៖ ជម្ងឺផ្ដាសាយអាចឆ្លងពីមនុស្សម្នាក់ទៅច្រើននាក់បាន។តែអាល់លែលហ្ស៊ីមិនឆ្លងពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់បានឡើយ។
ជម្ងឺអំបៅអំបែកជាការរលាករ៉ាំរ៉ៃនៃភ្នាសត្រចៀកកណ្ដាល។វាបណ្ដាលមកពីផលវិបាកនៃការព្យាបាលមិនជាសះស្បើយនៃការរលាកត្រចៀកកណ្ដាលស្រួចស្រាលនៃត្រចៀកកណ្ដាល។រោគសញ្ញាមានការហូរខ្ទុះរ៉ាំរ៉ៃ មានការឈឺចាប់ខ្លះ ការថយចុះនៃការស្ដាប់នៃត្រចៀកដែលឈឺ។ផលវិបាករបស់ជម្ងឺនេះមានទៅតាមប្រភេទរបស់វា។
ជម្ងឺនេះអាចបង្កផលវិបាកដូចជា៖
ចូរចងចាំ៖ ត្រូវរកការព្យបាលជាចាំបាច់នឹងបន្ទាន់ក្នុងប្រភេទមានផលវិបាក ។
តាមពិតហ៊ឹងត្រចៀកមិនមែនជាជម្ងឺ តែជាសញ្ញាដែលអ្នកជម្ងឺឮសម្លេងដែលគ្មានប្រភព។ សម្លេងទាំងនោះមានសភាពដូចសម្លេង រៃយំ ចង្រិតយំ ពស់វែកព្រូសពឹស ខ្យល់ កាណូត ។ល។ សម្លេងទាំងនេះភាគច្រើនឮនៅក្នុងត្រចៀកម្ខាង ឬទាំងសងខាង។ វាអាចឬនៅលើក្បាលផងដែរ។ អ្នកជម្ងឺមានការធុញថប់ក្នុងអារម្មណ៍ព្រោះវារំខានគុណភាពជីវិតរបស់គាត់។វារំខានការផ្ចង់ស្មារី មួម៉ៅក្នុងចិត្ត រហូតដល់ខ្លះគេងមិនលក់ថែមទៀត។
រហូតមកដល់ពេលនេះគេមិនទាន់ដឹងមូលហេតុវាច្បាស់នៅឡើយ។ វាមិនមានការព្យាបាលណាមួយជាក់លាក់នៅឡើយ។នៅទីបំផុតគេឲ្យយើងចេះរស់នៅជាមួយវាដោយចេះសម្រប។
ដើម្បីដឹងព៌តមានច្បាស់ ចូរចូលទៅគេហទំព័រ ៖
ចម្លើយ មិនមែនទាំងអស់ទេ។មូលហេតុនៃការឈឺក្បាលមានមូលហេតុច្រើន។គេអាចនិយាយបានថាប្រមាណ៧០%អាចបណ្ដាលមកពីជម្ងឺសេរីរាង្គចាប់ពីត្រឹមកដល់ក្បាល។ការធ្វើរោគវិនិ ច្ឆ័យនៃរោគនេះមានការស្មុគស្មាញ រហូតដល់ឯកសារខ្លះថាប្រមាន១០%នៃរោគនេះមិនអាចរកមូលហេតុឃើញ។
ដូចនេះរោគច្រមុះអាចជាមូលហេតុនៃជម្ងឺឈឺក្បាលក្នុងចំណែកណាមួយតែប៉ុណ្ណោះ។ដោយមានមូលហេតុច្រើនដូចនេះ ការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យត្រូវយោងទៅតាមឯកទេសទាក់ទង។
ជាទូទៅវាមានឲ្យនិយមន័យខុសពីអត្ថន័យរបស់វិទ្យាសាស្ត្រ។ ភាគច្រើនអ្នកជម្ងឺតែងតែពោលថាគាត់មានជម្ងឺវិលមុខ ទោះបីជាគាត់មានអារម្មណ៍ឬក៏ដំណើរធេងធោងឬវិលមុខពិតប្រាកដមែននោះក៏ដោយ។
ដំណើរធេងធោងមានសភាពឃ្លេងឃ្លោង ដូចសភាពអ្នកស្រវឹងស្រាអ៊ីចឹង។ចំណែកវិល មុខគឺមានអារម្មណ៍ថាក្បាលវិលដូចកង្ហារវិលឬក៏មានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងវិលជុំវិញខ្លួនឯង។
ជាទូទៅគេច្រើនគឹតថាវាមានលក្ខណធម្មតាបើប្រសិនវាកើតឡើងនៅលើកូនក្មេង ដែលខ្មែរយើងនិយមហៅថាអន្ទង់ចាក់ច្រមុះ។វាអាចនិយាយថាអ៊ីចឹងបាន។តែបើចំពោះមនុស្សពេញវ័យឬមនុស្សចាស់វិញគេត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ ដោយសារវាអាចមានហានិភ័យច្រើនហើយអាចខ្ពស់ថែមទៀត។ព្រោះក្រុមមនុស្សទាំងនេះអាចមានជម្ងឺរួមផ្សំ ដូចជាជម្ងឺឡើងឈាម ជម្ងឺសរសៃឈាម។ល។
ទីកន្លែងដែលឈាមអាចមានផ្នែកចុងក្ដោងច្រមុះម្ខាងឬសងខាង។វាអាចមានប្រភពពីការដាច់សរសៃឈាមខាងក្នុងច្រមុះម្ខាងឬសងខាងភាគច្រើនកើតមានឡើងនៅលើមនុស្សពេញវ័យមនុស្សនិងចាស់។
ប្រការដំបូងដែលយើងត្រូវដោះស្រាយគឺបន្ថយការការហូរឈាមទំរាំមកដល់មន្ទីរពេទ្យ។
ជាការងាយគ្រាន់តែយកម្រាមដៃច្របាច់ច្រមុះឲ្យខ្លាំងបន្តិចចំនួន៥នាទីដោយឱនក្បាលចុះ(មិនត្រូវងើបក្បាលឡើងដូចយើងមានទម្លាប់នោះទេ)។ករណីយនេះវាអាចដោះស្រាយបានតែឈាមហូរចេញពីចុងច្រមុះទេ។បើឈាមហូរចេញពីក្នុងមិនអាចទប់បានទេ។
ចម្លើយអាចឆ្លើយបាន អាស្រ័យទៅលើការសួរនាំ(ពីប្រវត្តិជំងឺនិងការធ្លាប់ព្យាបាល) ពិនិត្យទៅលើសរីរាង្គ ការថតធម្មតា (Conventional) ស្កែន (CTScan) អឹមរ៉ៃ (MRI) ដើម្បីរករោគវិនិច្ឆ័យ ។
ជាទូទៅកុមារដែលមានអាយុពី២ទៅ៣ឆ្នាំទើបអាចចេះនិយាយ។ពាក្យថាចេះនិ យាយនៅពេលនេះពោលគឺកុមារចេះត្រាប់ពាក្យដែលបានឮ។នេះជាកាចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ។និយាយឲ្យចំន័យការដែលថាកុមារចេះនិយាយលុះត្រាតែវាចេះបញ្ចេញជាឃ្លាជាប្រយោគដែលបង្ហាញនូវបំណងនិងអារម្ភណ៍។ត្រឹមតែចេះត្រាប់តាមមិនអាចថាចេះនិយាយបានទេព្រោះក្មេងខ្លះចេះពាក្យ១ម៉ាត់២ម៉ាត់មិនថាអាចនិយាយថាចេះនិ យាយនោះទេ។ សូមអានអត្ថបទការចេះនិយាយ
នេះជាការបារម្ភជាទូទៅរបស់ឪពុកម្ដាយ។មិនបារម្ភពេកទេនៅពេលកូនចេះដើរមានន័យថាកូនមានកាយសម្បទាគ្រប់គ្រាន់ វាអាចនឹងនិយាយបាននៅពេលដែលវាចេះប្រតិកម្មជាមួយនឹងសម្លេង ឧទាហណ៍នៅពេលឮសម្លេងចានឆ្នាំង ឬសម្លេងទូរទស្សន៍ វាចេះងាករកមើលប្រភពសម្លេង។ពេលនោះយើងអាចកំណត់បានថាកុមារនោះនឹងចេះនិយាយជាប្រាកដ។រយៈពេលនៃការចេះត្រាប់ពាក្យរបស់កូនក្មេងតាមមនុស្សដែលនៅក្បែរមិនដូចគ្នានោះទេ ពោលគឺមានឆាប់មានយឺត។ទោះបីជាមានការយឺតយ៉ាវក៏ដោយនៅពេលដែលយើងសង្កេតឃើញថាបើក្មេងណាចេះប្រតិកម្មទៅនឹងប្រភពសម្លេង ប្រាកដណាស់គេពិតជាអាចចេះនិយាយបាន។
ការកើតឡើងនូវអ្វីដែលមិនប្រក្រតីនៅលើរាងកាយតែងតែធ្វើឲ្យយើងបារម្ភជារឿងមួយដែលមនុស្សទូទៅតែងតែយកចិត្តទុកដាក់។
គេអាចនិយាយដោយសង្ខេបបានថា៖
ជាទូទៅមនុស្សគ្រប់រូបសឹងតែងគេងស្រមុកមិនថាជាចាស់ឬក្មេងនោះទេ។តែការស្រមុកនោះវាមិនបង្កនូវបញ្ហអ្វីទេ។សម្លេងដែលឮនៅពេលយើងគេងវាជាស្នូរដែលកើតចេញពីដង្ហើមចេញនិងចូលតាមផ្លូវដង្ហើមដែលចង្អៀតខុសពីធម្មតាដោយមានប្រែប្រួលប្ដូរសម្ព័ន្ធសរីរាង្គខ្លះរូមមានសាច់បំពង់ក កន្លើត គល់អណ្ដាត គម្របបំពង់ខ្យល់ រហូតដល់បំពង់សួតនិងសួត។សញ្ញាស្រមុកខ្លាំងរហូតដល់ស្ទះឬដាច់ដង្ហើម វាជាសញ្ញាមួយបង្ហាញថាវានឹងមានបញ្ហាសុខភាពធ្ងន់ធ្ងរបាន។
ប្រសិនបញ្ហានេះកើតឡើងនៅក្មេងវាបណ្ដាលឲ្យមានផលវិបាកដូចជាមានការលូតលាស់រាងកាយនិងបញ្ញាស្មារតីយឺតយាវគេត្រូវតែធ្វើការវិនិច្ឆ័យឲ្យបានត្រឹមត្រូវនិងធ្វើការព្យាបាលឲ្យបានត្រឹមត្រូវនិងទាន់ពេលវេលា។
បើជំងឺនេះកើតនៅលើមនុស្សចាស់វិញក៏ដូចគ្នាដែរ បញ្ហាមានដូចជាគុណភាពនៃជីវិតថយចុះ ឈឺក្បាលនៅពេលព្រឹក ងងុយនៅពេលថ្ងៃ ការផ្ចង់ស្មារតីចុះខ្សោយ ចរិតឆេវឆាវ សម្ពាធឈាមឡើងខ្ពស់ បញ្ហាបេះដូងជាដើម។ការព្យបាលត្រូវធ្វើឡើងក្រោយពីបានវិនិច្ឆ័យត្រឹមត្រូវនិងទាន់ពេលវេលាជៀសវាងនូវគ្រោះថ្នាក់ជាយថាហេតុណាមួយ។
និយាយឲ្យងាយយល់គឺនៅពេលសាច់បំពង់កដែលមនុស្សគ្រប់រូបតែងតែមានពីកំណើតមកនោះមានបញ្ហាដូចតទៅ៖
និយាយដោយខ្លីមិនមែនសុទ្ធតែត្រូវវះកាត់នោះទេ។តម្រូវការវះកាត់លុះត្រាតែមានសសញ្ញាដូចតទៅ៖
បញ្ជាក់ តែបើឆ្អឹងវៀចមិនបណ្ដាលឲ្យតឹងនិងឈឺក្បាល ទោះជាការវៀចនោះមានកំរិតប៉ុនណាក៏ដោយចុះ ក៏មិនតម្រូវធ្វើការវះកាត់ដែរ
សំណួរ៖
ចម្លើយ៖ មិនមានផលប៉ះពាល់អ្វីទាំងអស់
អាចមានដូចជា៖
យើងដឹងហើយថាច្រមុះយើងតឹងធូរតាមការរីករួមរបស់សាច់ច្រមុះតាមលក្ខណៈធម្មតាក្នុងរយៈពេលប្រហែលពី២ដល់៦ម៉ោង។វាមានលក្ខណៈវិលជុំមានន័យថាម្ដងឆ្វេង ម្ដងស្ដាំ។ មិនមានការហូរសំបោរ ហូរឈាមអ្វីនោះទេ។ក្លិនរក្សានៅដដែល។ការវិលជុំនេះគេហៅថាវដ្ដច្រមុះ (nasal cycle)។
ចំណែកការតឹងច្រមុះដែលមានសាច់ដុះក្នុងច្រមុះវាមានលក្ខណៈតឹងជាប្រចាំហើយមានដំណើរកើនឡើងជាលំដាប់។ភាគច្រើនអាចមានម្ខាង តែវាអាចមានទាំងសងខាងដែរ។វាអាចមានហៀរសំបោររហូតមានល្បាយឈាម មានក្លិនស្អុយ ការដឹងក្លិនមានការថយចុះឬបាត់តែម្ដង។សាច់ដែលកើតមានក្នុងច្រមុះអាចជាប្រភេទដុំមិនមានហានិភ័យ (benign tumor) និងអាចជាដុំមហារីក (malign tumor)។បន្ថែមពីលើនេះទៀតគេអាចឃើញមានកូនកណ្ដុររីកធំ ឡើងរឹងនៅម្ដុំចំហៀងកម្ខាងឬសងខាង។
វាជាប្រភេទរលាកត្រចៀកកណ្ដាលរ៉ាំរ៉ៃ តែមិនមែនជាអំបៅអំបែកនោះទេ។ការលាកត្រចៀកប្រភេទនេះមិនថាជាក្មេងឬមនុស្សពេញវ័យទេអាចកើតជំងឺនេះបាន។មូលហេតុដែលបង្កប្រហាក់ប្រហែលគ្នាទៅនឹងរលាកកណ្ដាលស្រួចស្រាវដែរ ពោលគឺមកពីរន្ធបំពង់អឺស្តាស (eustachian tube)មានបញ្ហាហើមបន្ទាប់ពីផ្ដាសាយឬខ្ទប់ដោយសាច់អាដេណូយ(កូនក្មេង)ឬដោយដុំសាច់មហារីក(មនុស្សពេញវ័យ-ចាស់)។ ជំងឺនេះអាចព្យាបាលបានដោយ ឱសថក្នុងរយៈពេលដំបូង។បើមិនសះស្បើយនឹងការព្យបាលឬក៏មិនជាដោយមិនទទួលការព្យបាលក្នុងរយៈពេលប្រមាណ២ខែឡើងទៅ គេព្យាបាលដោយចោះក្រដាសត្រចៀកដាក់បំពង់។តែការរលាកបណ្ដាលមកពីដុំ មហាវិញគ្រាន់បន្ធូរតែប៉ុ្ណណ្ណោះ។ការបណ្ដោយមិនព្យាបាលអាចបណញដាលឲ្យមានផលវិបាកផ្សេងៗ។
មុខងារសំខាន់របស់ច្រមុះគឺសំរាប់ដកដង្ហើមនិងដឹងក្លឹន។យើងត្រូវដឹងថានៅក្នុងរន្ធច្រមុះម្ខាងៗយើងម្នាក់ៗមានសាច់៣ដុំ (cornet ឬ turbinate)។សាច់ទាំងនោះមានដំណើររីករួមតាមការវិលជុំ។ការរីករួមរបស់សាច់ទាំងនោះកើតឡើងនៅលើសាច់ខាងក្រោម(inferior turbinate)។ការវិលជុំនៃការរីករួមនេះនេះសោតទៀតមានរយៈពេលចន្លោះពី២ម៉ោងទៅ៦ម៉ោងឯណោះ។ការវិវដ្តនេះគេហៅថាវដ្ដច្រមុះ (nasal cycle)។វដ្ដនេះគឺស្ថិតនៅក្រោមឥទ្ធពលរបស់ប្រព័ន្ធស្វ័យភាព(autonomic nervous system)ហើយវាក៏ចំណុះទៅនឹង ធាតុអាកាស សំណើមក្នុងអាកាស ក្លឹន អារម្មណ៏(ពេលយំ) ពេលមានផ្ទៃពោះ ឱសថជាដើម។ឧទាហរណ៏ នៅពេលធាតុអាកាសក្ដៅហើយសើមច្រមុះធូរ (ដូចពេលចូលស្ទ៊ីម Steam bath) ។
លើសពីនេះទៅទៀតនោះមុខងាររបស់សាច់ច្រមុះមានបញ្ចេញបញ្ចូលជាតិសើមក្នុងខ្យល់ដង្ហើមចូលដើម្បីសម្រួលក្នុងការដកដង្ហើមពោលឲ្យវាសមស្របជាមួយនឹងសួត។នៅក្នុងធាតុអាកាសក្ដៅហែងច្រមុះបញ្ចូលសំណើមក្នុងខ្យល់ដង្ហើមចូលដើម្បីសម្រួលទៅនឹងសួត។ខ្យល់ដែលដកចូលមានបន្សើមប្រមាណរហូតដល់ក្បែរ១០០%ឯណោះ។សីតណ្ហភាពដែលរក្សាថេរនៅលំហរក្រោយច្រមុះមានប្រហាក់ប្រហែល៣១-៣៤˚ C មិនចំណុះទៅនឹងបរិយាកាសខាងក្រៅ (ចំពោះតែការដកដង្ហើមតាមច្រមុះ)។ថែមពីលើមុខងារនេះច្រមុះក៏សំអាតខ្យល់ដង្ហើម ឧទាហរណ៍លម្អងទាំងឡាយណាមានទំហំធំជាង 4.5µm ត្រូវបានច្រមុះចាប់ជាប់ បើលម្អងណាតូចជាង1µmត្រូវបានភ្នាសច្រមុះសំអាតចេញអស់។ ច្រមុះក៏មានចំណែកក្នុងការរួមផ្សំការបញ្ចេញសម្លេងនៅពេលនិយាយផងដែរ។
ជាសរុប លើសពីការដកដង្ហើម និងការដឹងក្លិន ច្រមុះផ្សើមកំដៅនិងសំអាតខ្យល់ក្នុងលក្ខខណ្ឌមួយសមស្របសំរាប់ការដកដង្ហើម។
បើយើងនិយាយឲ្យងាយស្ដាប់គឺការការពារត្រចៀកតែម្ដង។ ការថែទាំសរីរង្គខាងក្រៅរបស់ត្រចៀកគឺការពារ មិនឲ្យត្រចៀកឈឺ មានបូសត្រចៀក រលាកក្រដាសត្រចៀក ឈឺត្រចៀកខាងក្នុង រហូតដល់អំបៅអំបែក។ លើសពីនេះទៅទៀតនោះគឺការពារមុខងារសំខាន់របស់វាក្នុងការស្ដាប់និងរក្សាលំនឹងរាងកាយ។
ផ្សិតត្រចៀកតែងតែកើតឡើងជាញឹកញយនៅលើត្រចៀកម្ខាងឬទាំងសងខាង។ជំងឺនេះកើតឡើងនៅលើត្រចៀកដែលមានលក្ខខណ្ឌអំណោយផលសំរាប់ការដុះលូតលាស់របស់ផ្សិតបាន។សញ្ញាដែលអាចថាមានផ្សិតមានដូចជា ហ៊ឹងត្រចៀក រមាស់ត្រចៀក ស្ដាប់មិនសូវឮជាដើម។
តើផ្សិតត្រចៀកវាមានអ្វីប្លែកពី បូសត្រចៀក អំបៅអំបែក ឬ ជំងឺត្រចៀកផ្សេងទៀតខុសគ្នាដូចម្ដេច?
ចំណីអាហារដែលមនុស្សយើងបរិភោគរាល់ថ្ងៃសំរាប់ចិញ្ចិមជីវិតរួមមានសាច់គ្រប់ប្រភេទដែលអាចទទួល ទានបាន បន្លែ ផ្លែឈើ រុក្ខជាតិ ធញ្ញជាតិ គ្រឿងទេស រហូតដល់ភេសជ្ជៈរួមមានទាំងស្រវឹងនិងទាំងមិនស្រវឹង ។ល។
មិនសុទ្ធតែគ្រប់មុខចំណីមនុស្សគ្រប់រូបអាចទទួលបាននោះទេ វាមានមួយចំនួនដែលមនុស្សមួយចំនួនតូចមិនអាចយកមកធ្វើជាចំណីបាន។ការដែលមិនអាចទទួលបានក្នុងការបរិភោគបាននោះអាចបង្កជាបញ្ហាសុខភាពដល់អ្នកទទួលទាន។បញ្ហាទាំងនោះអាចចែកចេញជា ការទាស់ អាល្លែកហ្ស៊ី និងការពុល។
តេស្តសំរាប់មើលឲ្យដឹងថាមានអាល់លែកហ្ស៊ីមាន២ប្រភេទ៖
– តេស្តដែលថ្វើនៅលើស្បែក (skin prick test)
– តេស្តដែលមើលក្នុងឈាម (blood testing)
តេស្តទាំង២ ប្រភេទនេះមានរបៀបធ្វើ ផលវិជ្ជមាននិងអវិជ្ជមានដោយឡែកពីគ្នា។
តើយើងគួរជ្រើសយកយកតេស្តណាដែលសមស្របជាមួយនឹងស្ថានភាពនិងសុខភាព
យើង?។
សូមអានអត្ថបទតេស្តសំរាប់រកអាល់លែកហ្ស៊ី
តេស្តសំរាប់មើលឲ្យដឹងថាមានអាល់លែកហ្ស៊ីមាន២ប្រភេទ៖
– តេស្តដែលថ្វើនៅលើស្បែក (skin prick test)
– តេស្តដែលមើលក្នុងឈាម (blood testing)
តេស្តទាំង២ ប្រភេទនេះមានរបៀបធ្វើ ផលវិជ្ជមាននិងអវិជ្ជមានដោយឡែកពីគ្នា។
តើយើងគួរជ្រើសយកយកតេស្តណាដែលសមស្របជាមួយនឹងស្ថានភាពនិងសុខភាព
យើង?។
សូមអានអត្ថបទតេស្តសំរាប់រកអាល់លែកហ្ស៊ី
តេស្តសំរាប់មើលឲ្យដឹងថាមានអាល់លែកហ្ស៊ីមាន២ប្រភេទ៖
– តេស្តដែលថ្វើនៅលើស្បែក (skin prick test)
– តេស្តដែលមើលក្នុងឈាម (blood testing)
តេស្តទាំង២ ប្រភេទនេះមានរបៀបធ្វើ ផលវិជ្ជមាននិងអវិជ្ជមានដោយឡែកពីគ្នា។
តើយើងគួរជ្រើសយកយកតេស្តណាដែលសមស្របជាមួយនឹងស្ថានភាពនិងសុខភាព
យើង?។
សំណួរអាចឆ្លើយថាអាចបាន តែមិនទូទៅទេ។មុននឹង ថាត្រូវតែវះកាត់ គ្រូពេទ្យត្រូវសាកសួរព៌តមានឲ្យបានគ្រាប់គ្រាន់ ត្រឹមត្រូវ មុននឹងវិនិច្ឆ័យថាត្រូវតែវះកាត់។ក្នុងនោះ ត្រូវសួរថា ឈឺពីពេលណា ឈឺកន្លែងណា ពេលណា ឈឹខាងណា ចាក់ចេញពីកន្លែងណាទៅកន្លែងណា បាត់ឈឺឬមិនបាត់ឈឺនៅពេលលេបថ្នាំ មានតឹងច្រមុះ ឆួលក្នុងច្រមុះ ហៀរសំបោរ កណ្ដាស់ជាដើម នៅមានសំណួរច្រើនទៀតដែលត្រូវសួរបន្ថែមទៀត ព្រោះពាក្យថាឈឺក្បាលមួយម៉ាត់នេះមិនអាចសម្គាល់ថាឈឺក្បាលដោយសារវៀចក្ដោងច្រមុះនោះទេ។មូលហេតុដែលបណ្ដាលឲ្យឈឺក្បាលមានច្រើន ហើយពេលខ្លះមិនអាចរកឃើញផង។គេអាចប៉ាន់ប្រមាណប្រហែលជា១០%នែជំងឺឈឺក្បាលគេមិនអាចរកឃើញថាមកពីមូលហេតុអ្វីនៅឡើយ។
បន្ទាប់ពីការសាកសួរព៌តមានសព្វគ្រប់ គេត្រូវពិនិត្យឲ្យបានដិតដល់នូវស្ថានភាពពិតនៅក្នុងរន្ធច្រមុះ ថាតើក្ដោងច្រមុះនោះមានស្ថានភាពវៀចតិចឬខ្លាំង ខាងឆ្វេងខាងស្ដាំ នៅមុខ នៅកណ្ដាល ខាងក្រោយ។ ការវៀចនេះសោតទៀតវាមានទម្រង់របស់វា ដូចជារាងប៉ោង រាងអក្សរS ទម្រង់ជាបន្លាក្រូចជាដើម។គេមិនយកការវៀចបន្ដិចបន្ដួចថាជាការតម្រូវក្នុងការវះកាត់ឡើយ ព្រោះថាក្ដោងច្រមុះមិនមែនសុទ្ធតែត្រង់ដូចក្ដារបន្ទះនោះទេ។
មកដល់ត្រឹមនេះ ក៏ត្រូវគេត្រូវតែបញ្ជាក់ឲ្យច្បាស់ថាតើអ្នកជំងឺចាប់ឈឺក្បាលនៅពេលច្រមុះតឹងនៅផ្នែកខាងក្ដោងវៀចដែរឬអត់ ប៉ុណ្ណឹងហើយក៏លក្ខខណ្ឌមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទៀតព្រោះថាសាច់ច្រមុះដែលមានក្នុងច្រមុះជាធម្មជាតិនោះវាក៏អាចបង្កឲ្យតឹងបានដែរ។
សរុបសេចក្ដីមក មុននឹងសំរេចវះកាត់ត្រូវមានការសួរនាំនិងពិនិត្យឲ្យបានល្អិតល្អន់ ហើយថ្លឹងមើលថាតើព៌តមានទាំងពីរនេះវាស៊ីគ្នាដែរឬអត់។ និយាយយ៉ាងខ្លីថា បើមានវៀចតែមិនតឹងច្រមុះទេ វាមិនមែនជាលក្ខខណ្ឌសំរាប់ការវះកាត់ទេ៕
សមត្ថភាពនៃការស្ដាប់របស់ត្រចៀកបើនិយាយឲ្យត្រឹមត្រូវគឺមានចាប់តាំងពីទារកនៅផ្ទៃម្ដាយម៉្លេះ។នៅប្រទេសជឿនលឿនគេអាចធ្វើតេស្ដឲ្យយើងអាចដឹងថាទារកនោះអាចស្ដាប់បានឬក៏អត់?
វិញ្ញាណណនេះបើក៏កើតមកដោយគ្មានបញ្ហាអ្វី គឺវាអាចមានសម្ថភាពចាប់សម្លេងបានគ្រាប់ពេលទាំងអស់។
អ្នកដែលមានបញ្ហានោលើសិរីរាង្គមិនអាចស្ដាប់ឮបានល្អហើយការទំនាក់ទំនងក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃមានការលំបាកទៅតាមកំរិតនៃការបាត់បង់។
ការបាត់បង់សម្ថភាពនៃការស្ដាប់គឺការថ្លង់។គេបែងចែកការថ្លង់ទៅតាមប្រភេទ។
ប្រភេទនៃការថ្លង់មាន៣ប្រភេទ៖
១-ប្រភេទនេះមានទាក់ទងទៅនឹងប្រដាប់បញ្ជូនសម្លេងរួមមាន រន្ធត្រចៀក ក្រដាសត្រចៀក ត្រចៀកកណ្ដាលក្នុងនោះអ្វីដែលសំខាន់នោះគឺកូនឆ្អឹងតូចៗ៣។
២- ប្រភេទនេះមានទាក់ទងទៅនឹងត្រចៀកក្នុងដែលសិរីរាង្គសំខាន់មានមុខងារបំប្លែងឋាមពលសម្លេងដែលបញ្ជូនពីខាងក្រៅទៅជាឋាមពលេជីវអគ្គិសនីរហូតដល់មណ្ឌលកណ្ដាលនៃការស្ដាប់។
៣-ប្រភេទនេះមានទាក់ទងទៅការខូចខាតនៃប្រភេទ១និង២